طنز آموزشي: ظرفيت مغفول در ارتقای کیفیت آموزش
هدف اين مقاله، بررسي آخرين يافته هاي پژوهشي به قصد دستيابي به مفاهيم مشترك و ديدگاه هاي جديد در مورد طنز آموزشــي به منظور تبیين لزوم كاربست عملي آن در ارتقاي كيفيت آموزش در نظام آموزشی كشور است.
پژوهش حاضر به روش سنتزپژوهي صورت گرفته كه در آن با استخراج مؤلفه ها و نكات مشترك تعدادي از تحقيقات مرتبط با طنز طبق اصول تلفيق، سنتزي از داده ها و يافته ها مورد بازآرايي، بازانديشي و تحليل قرار گرفته است. يافته ها نشــان مي دهند كه طنز آموزشي ظرفيت بالايي براي كاربست در محيط هاي آموزشــي دارد و مي تواند به غني سازي برنامه هاي درسي به طرق گوناگون از جمله تلطیف فضای آموزشــی، ارتقای روحیه دانش آموزان، رفع خســتگي، افزايش توجه و اعتمادبه نفس و بهبود روابط دانش آموزان با معلمان كمك كند.
شــایان ذکر است که معلمان از دیرباز به طور معمول در کلاس های درس خــود از انواع طنزهای کلامی و غیرکلامی برای پیشبرد بهتر فرایند آموزش و افزایش میزان شادی و نشاط دانش آموزان و ارتقای سطح توجه آنان استفاده کرده اند درحالی‌که ممکن است از دید آنان، شوخ طبعی به عنوان یک موضوع علمی مورد توجه قرار نگرفته باشــد، اما ادعای پژوهش حاضر این است که توســعه فرهنگ طنز به منزله یک‌روش آموزشی می تواند به عنوان یک کاتالیزور و تسهیلگر به کمک معلم بشتابد و دستیابی به اهداف آموزشی را تسهیل و تسریع کند. در نهایت، پيشــنهادهايي برای اســتفاده اين يافته ها در حوزه آموزش و بهبود کیفیت یادگیری ارائه شده است.