باید از زبان فارسی نگهبانی کنیم
رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی و عضو شورای عالی آموزش و پرورش گفت: امروز با افتخار باید این میراث بزرگ فردوسی را پاس بداریم و از زبان فارسی نگهبانی کنیم.
غلامعلی حدادعادل رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی و عضو شورای عالی آموزش و پرورش در آیین اختتامیه چهارمین جشنواره ملی فردوسی که امروز در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان برگزار شد، اظهار کرد: دانش‌آموزی که امروز در مدرسه تیزهوشان درس می‌خواند می‌تواند دو نوع زندگی را متصور باشد؛ اول اینکه شب و روز با فرمول‌های فیزیکی و ریاضی سروکار داشته باشد و رتبه خوبی بگیرد؛ بعد در دانشگاه‌های خوب کشور تحصیل کند و به دنبال پذیرش از دانشگاه‌های خارج از کشور باشد؛ در ادامه به کشور خارجی عزیمت کند و همانجا مشغول تحصیل، کار و زندگی شود و کاری به ایران هم نداشته باشد.
وی ادامه داد: نوع دوم زندگی این است که یادمان نرود به کجا تعلق داریم؛ این ایران بوده که ما را در دامن خود پرورانده و زمینه رشدمان را فراهم کرده پس نباید اینجا رشد کنیم و به ایران پشت کنیم.
حدادعادل با تأکید بر اینکه برای این نوع دوم زندگی به چیزی در کنار دانش نیاز داریم، افزود: غیر از دانش به بینش احتیاج داریم؛ پرسش‌هایی هست که هر انسانی با آن سروکار دارد؛ پاسخ این پرسش‌ها در علوم تجربی و ریاضیات و غیره پیدا نمی‌شود، از جمله اینکه از کجا آمده‌ام، چرا آمده‌ام، به کجا خواهم رفت و باید چه کاری انجام دهم؟ اینها پرسش‌های ابدی و ازلی هر انسانی است. پاسخ به این پرسش‌ها به فراتر از دانش یعنی بینش نیاز دارد.
وی با بیان اینکه پاسخ این پرسش‌ها را باید از دین و حکمت و فلسفه بگیرید، اظهار کرد: ادبیات فارسی آینه تمام نمای دین و عرفان و حکمت اسلامی و ایرانی است؛ ادبیات، ظرف و حامل فرهنگ است و انسانی موفق است که دانش را با بینش همراه کند. چنین انسانی دانش را در خدمت مردم و فرهنگ خودش به کار می‌گیرد.
رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی افزود: این کشور به برکت همت جوانانی که دانش خود را با بینش، ایمان و عشق همراه کرده‌اند به جایی رسیده است که وقتی پهپاد دشمن از مرز مجاز تجاوز می‌کند، ساقطش می‌کنند.
وی تصریح کرد: شاهنامه با دیگر کتب شعری ما متفاوت است. یک تفاوت آن است که در اوایل تاریخ بعد از اسلام سروده شده است و هزار سال است که همچون آبشاری در حال ریزش است و همه مردم با آن آشنا هستند.
حدادعادل ادامه داد: شاهنامه، شناسنامه ملی ما محسوب می‌شود و فردوسی حق بزرگی به گردن زبان فارسی دارد. او با زنده نگاه داشتن زبان ملت ایران را برای حفظ هویت خودش مدد رسانده است. امروز با افتخار باید این میراث بزرگ فردوسی را پاس بداریم و از زبان فارسی نگهبانی کنیم. این زبانی است که فردوسی یکی از شاعران آن است و این جویبار زلال همچنان جاری است.